Odnaleźć siebie część 26

- I jak, zadomowiłaś się już?- Spytał z szerokim uśmiechem na ustach.

- Ty dupku!- Brunet poderwał się gwałtownie i docisnął go do ściany.- Nie tak się umawialiśmy.- Warknął uderzając go w twarz.

- Ależ ty sam tego chciałeś. Mówiłem, że masz mi być posłuszny.

- Bo co?- Wtrąciła się rudowłosa.- W ogóle czego ty od niego chcesz, przecież on nic ci nie zrobił i nie zasłużył na takie traktowanie. Jesteś dupkiem bez serca, a w dodatku z kompleksami. Wyzywasz się na Kevinie, bo…- Nie dokończyła swojej wypowiedzi, gdyż wściekły facet wyrwał się osmozjaninowi i podbiegł do niej, a następnie uderzył z pięści w twarz. Zaskoczona dziewczyna upadła na ziemię trzymając się za obolały nos.

Czyn wuja wkurzył Kevina, który natychmiast rzucił się na niego z pięściami. Nie mógł przecież pozwolić, aby ktoś krzywdził jego ukochaną. Jednak jego przeciwnik znów okazał się silniejszy. Uderzył go kilkukrotnie, a następnie rzucił nim o ścianę i nim zdążył się podnieść w pokoju byli już pomocnicy Markusa, którzy natychmiast znaleźli się obok niego i zaczęli go kopać. Chłopak z doświadczenia wiedział, że nie ma szans i najlepiej się nie wyrywać, zasłonił tylko twarz rękami i czekał, aż skończą.

- Zostawcie go!- Wrzasnęła i miała już do nich podejść, lecz Markus chwycił ja mocno za rękę.

- Daj im się pobawić. Długo musieliśmy na niego czekać, a jest tu tak krótko.

- Każ im przestać, proszę.- Szepnęła, a w jej oczach stanęły łzy.

- Nienawidzę, jak kobieta płacze, ale nie mogę tego dla ciebie zrobić. Otóż moi chłopcy są nieobliczalni i wolałbym nie psuć im humoru.

- Jacob, proszę cię, przestań!- Krzyknęła do chłopaka. O dziwo ten odwrócił się do niej, a następnie poklepał pozostałych dwóch po ramionach.

- Alex, Mat, wystarczy.- Powiedział łagodnie i wszyscy wyszli z pokoju. Markus puścił anodytke i ruszył ich śladem, a ona podbiegła do leżącego na ziemi Kevina. Chłopak skrzywił się lekko, a następnie wstał powoli z grymasem bólu na twarzy.

- Przepraszam.- Szepnęła patrząc mu w oczy.

- Nie rozumiem, za co?

- Gdybym się niewtrącana…- Zaczęła, ale on jej nie słuchał. Odwrócił się plecami i kulejąc podszedł do materaca i usiadł opierając się o ścianę.

- Przestań. Jak nie za to, to za coś innego, bo widzisz… On się wkurzy, a ja obrywam, nie wykonuje rozkazów też obrywam, obrażę go i co? Znowu obrywam. Nudzi mu się, więc dla rozrywki przychodzi tu. To nie twoja wina.

- A powiesz mi, dlaczego zdecydowałeś się tu przyjść i jak się tu znalazłeś?- Spytała siadając obok niego.

-To wszystko zaczęło się już jakiś czas temu. Kilka dni przed tym, jak postanowiłem cię opuścić spotkałem Markusa, który powiedział mi, jak naprawdę zginęli twoi rodzice. On mi zagroził, że ciebie też zabije, jeśli będę się mu stawiał, a ja nie chciałem abyś umarła, więc postanowiłem, że sam odejdę. Ty jednak jak zwykle musiałaś się wtrącić i mnie ratować. Po tym, co powiedziałaś tego ranka, gdy się ocknąłem uwierzyłem, że będzie lepiej, ale słowa wuja huczały mi w głowie każdego dnia, sprawiając, że wszystko doprowadzało mnie do szału. Wtedy, jak cię uderzyłem, po prostu stałaś za blisko, ale to nie była żadna wymówka i nie mogłem sobie tego wybaczyć, więc żeby się od stresować harowałem w garażu kumpla. Niestety nie musiałem długo czekać, aby on znów się pojawił na mojej drodze, twierdząc, że wybiera się do ciebie. Nie chciałem mu na to pozwolić i on postawił mi warunek. Wracam, a ty jesteś bezpieczna, a ja głupi dałem się nabrać i przylazłem do niego.

- Więc jesteś tu przeze mnie?

- Nie przez ciebie, tylko dla ciebie. Poza tym mogłem od początku siedzieć tutaj i nie wkurzać Markusa. Wtedy nigdy bym nie wrócił, a twoi rodzice żyliby do dziś, a ty razem z nimi w Nowym Jorku.

- Albo szukałabym cię do dzisiaj i kłóciła się z mamą, cały czas oskarżając o to, jak cię potraktowali, że dla mnie żyjesz i wysłuchiwałabym tylko, że musze się pogodzić z tym, ze już się nie zobaczymy, a ty byś cierpiał tutaj. Nie dam się tak łatwo porzucić.- Szepnęła, a następnie pocałowała go delikatnie.- Uciekniemy stąd. Na pewno nam się uda i myślę, ze Jacob nam pomoże.