Odnaleźć siebie część 35

Gdy tylko odsunęli się od siebie i do osmozjanina dotarło, że właśnie pocałował się z przyjaciółką poderwał się gwałtownie, a że nie wiedział co zrobić z rekami, to walnął pięścią w wiszące w na ścianie lustro. Oszołomiona brunetka ruszyła za nim.

- Uspokój się.- Poprosiła podchodząc do chłopaka.

- Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, co właśnie zrobiliśmy?

- Tak, ale…

- Przecież ja ją kocham.

- A ja kocham Bena.

- To nie miało prawa się stać.- Warknął wściekły na siebie, a ona uderzyła go w twarz.

- Uspokój się do jasnej cholery!- Wrzasnęła.- Żadne z nas tego nie chciało, jasne?

- Gwen mi tego nie wybaczy. Albo nie, ona mi wybaczy, mimo, że na to nie zasłużyłem. Przecież ja zwariuję.

Brązowooka westchnęła cicho i chwyciła go za rękę, w którą miał powbijane odłamki szkła. Lecz nim zdążyła cokolwiek zrobić do salonu weszła Gwen. Dziewczyna zrobiła wielkie oczy i podeszła do nich.

- W pokoju mam apteczkę, chodź.- Pociągnęła chłopaka za sobą. Na górze zaczęła delikatnie wyciągać szkło z jego dłoni.- Możesz się łaskawie nie wyżywać na moich rzeczach?- Spytała, ale w kącikach jej ust czaił się uśmiech.

- Proszę, tylko się nie uśmiechaj.- Był wyraźnie zawstydzony i wściekły.

- Dlaczego?- Drążyła, a jej uśmiech się poszerzył.

- Bo na to nie zasłużyłem. Uderz mnie w pysk, ale się nie śmiej.

- Co przeskrobałeś?- Warknęła, lecz wciąż z uśmiechem.

Brunet odwrócił wzrok i wyszeptał.- Pocałowałem twoją przyjaciółkę.

- I co z tego?- Wzruszyła ramionami. Czarnooki spojrzał na nią zdziwiony.

- Nie mów, że cię to nie rusza.

- Może i ruszyło, ale otrzeźwiałam, gdy tylko grzmotnąłeś w moje lustro. Żałujesz i to bardzo, a mnie to wystarcza- Puściła jego rękę i chwyciła go za twarz, po czym pocałowała namiętnie.- Wiele przeszedłeś i bardzo cierpisz, a ja to rozumiem. Poza tym zgadzam się z Julią i z tym, że ty też masz prawo do chwili słabości. Kocham cię.

- Ty tego nie powiedziałaś, prawda? Dlaczego znowu ja cię krzywdzę, a ty jesteś taka wspaniałomyślna?

- Bo byłam tam i widziałam jak facet cię traktował. Nienawidziłeś tego, bałeś się go, a mimo to wróciłeś. Dla mnie.- Szepnęła smutno, więc chłopak ją przytulił.- Wróciłam tylko na chwilę, bo zapomniałam portfela i komórki, a chciałam wskoczyć do sklepu w drodze powrotnej. Muszę iść, bo twoja mama na mnie czeka.

- Odwołaj zakupy z Julią, to pojedziemy razem, a ją odstawimy po drodze.

Para zeszła na dół i podeszli do brunetki, która kończyła zbierać szkło z dywanu.

- Julio, czy mogłybyśmy pojechać na zakupy innym razem?

- Tak, przepraszam cię.

- Nie przepraszaj, po prostu Kevin chce jechać ze mną do mamy i myślę, że zostaniemy tam dłużej, niż planowałam. Nie jestem zła.- Uśmiechnęła się dla potwierdzenia.- Wsiadaj do auta, to cie odwieziemy do domu.- Podeszła do przyjaciółki i przytuliła ją mocno.- Dziękuję za to, co powiedziałaś Kevinowi, myślę, że to mu pomoże.

Odsunęła się od przyjaciółki i wszyscy razem wsiedli do auta i Kevin ruszył powoli.

- Ach, bym zapomniała. Fajnie Kevinie, że się przyznałeś, ale radzę nie mówić nic Benowi, bo nie pomogę wam, jak zmieni się w Gniewa.