Odnaleźć siebie część 32

Jechali już od paru godzin i Markus zarządził postój na noc w jednej ze swoich kryjówek. Kevina dziwił fakt, że facet ma ich aż tyle, ale o wiele bardziej martwił się tym gdzie teraz jadą i co będzie dalej. Nie miał jednak odwagi o to zapytać.

W końcu samochód stanął. Jacob z Markusem zaprowadzili go do małej chatki, a potem schodami z w dół. Tak, jak na planecie Osmos, tak i tu podziemia były znacznie większe, ale już nie tak olbrzymie. Szybko odnaleźli odpowiednie miejsce i kazali mu tam wejść. Chłopaka zdziwił fakt, że zamiast obskurnego pokoiku bez okien widzi piękny pokój z kominkiem i ogromnym łóżkiem pod ścianą. Bez wahania rzucił się na łóżko, a potem po prostu zasnął.

Obudził się dopiero następnego dnia z samego rana. Przeciągnął się, a następnie uchylił drzwi i wyjrzał na zewnątrz. Nikogo nie było w korytarzu, a wszystkie drzwi były pozamykane. Czarnooki na palcach prześliznął się na schody, a potem na zewnątrz i do samochodu. Ze schowka wyjął mapę z zaznaczoną trasą.

- Alaska.- Szepnął sam do siebie i rozejrzał się po podwórku. Auto stało pięćdziesiąt metrów od murka. Brunet wyskoczył z auta i pobiegł do muru, po którym zaczął się wspinać. Doszedł do połowy, gdy coś walnęło go w plecy i spadł na ziemię.

- Już nas opuszczasz?- Spytał Mat z uśmiechem.- Szef nie będzie zadowolony.

- Facio Gravis.- Warknął przez zaciśnięte zęby i facet przed nim upadł na kolana ciągnięty przez grawitację. Brunet odwrócił się do niego tyłem, lecz nie zdążył podejść z powrotem do murku, bo przed nim jak z pod ziemi wyrósł Markus.

-  A ty dokąd chłopcze?- Warknął uderzając go w twarz, tak mocno, że upadł na kolana.- Nie pozwoliłem ci odejść.

- Nie potrzebuje twojego pozwolenia.

- Czyżby?- Kopnął go w krtań. Chłopak osuną się na ziemię nie mogąc złapać oddechu.- Przeproś.- Rozkazał i uderzył go w twarz. Osmozjanin tylko się skulił i zamknął oczy.- Pożałujesz.- Warknął, a on znów na niego spojrzał. Teraz obok jego wuja stał Alex z batem w lewej ręce.

Chłopak miał już coś powiedzieć, lecz nie zdążył, bo w tej samej chwili Markus uderzył go batem w prawą połowę twarzy. Dziewiętnastolatek zawył z bólu.

- Przepraszam.- Szepnął zwijając się w kłębek.- Przepraszam.

- Obiecujesz poprawę?

- Tak.

- I o to chodziło. Następnym razem nie będę taki miły.- Stwierdził i odszedł. Do chłopaka podeszli Alex z Jacobem i zaciągnęli go do vana. Brunet leżał skulony na podłodze pojazdu. Piekły go prawe oko i policzek. Czuł, że ma dość i długo już tak nie wytrzyma. Przez chwilę wpatrywał się w obojętną twarz wuja i jego puste oczy, a potem po prostu zemdlał.

Gdy się ocknął słyszał jak mężczyźni w samochodzie o cos się kłócą. Powoli zaczynał rozróżniać słowa.

- Cholera, to co teraz?- spytał Mat.

- Nic, zostawiamy tu samochód i spadamy.- Odpowiedział Markus chłodno.

- A co z nim?- Chciał wiedzieć Jacob.

- Niech zostanie, zdechnie z głodu, albo na wskutek obrażeń. Mi to bez różnicy.

- A jak chcesz się stąd wydostać, skoro auto nie działa?- tym razem wtrącił się Alex.

- Cos wymyślę, ruchy.- Wszyscy opuścili pojazd i Kevin został sam.

Czyli to właśnie tak miał zginąć? Umrzeć w jakimś nieznanym miejscu w samochodzie. Westchnął tylko bezradnie i przymknął oczy.