Odnaleźć siebie część 19

Nie dokończyła, gdyż zauważyła, że chłopak leży na łóżku z zamkniętymi oczami. W pierwszej chwili pomyślała, że jej ukochany po prostu zasnął, jednak po chwili zauważyła stojącą na szafce szklankę z piwem i leżące obok chłopaka opakowanie i kilka wysypanych na pościel tabletek.

- Kevin, nie.- Szepnęła podchodząc do niego i próbując go ocucić. Po nieudanych staraniach zadzwoniła na pogotowie.- Halo? Chciałabym zgłosić próbę samobójczą.

- Rozumiem.- Odezwał się głos po drugiej stronie.- Niestety nie mogę wysłać do pani karetki, gdyż wszystkie nasze wozy zostały wysłane do dużego wypadku w centrum miasta.

- Mam gdzieś wasz wypadek! Mój chłopak chciał się zabić. Niech mi pan pomoże.

- Przykro mi, mogę najwyżej powiedzieć pani, co ma pani robić w tej…- Anodytka przerwała połączenie uznając, ze skoro nie chcą jej pomóc nie warto marnować czasu. Ponownie pochyliła się nad ukochanym.

Nie umieraj, proszę.- Szepnęła ze łzami w oczach.- Musisz to zwymiotować.- Powiedziała cicho i wepchnęła mu dwa palce do gardła. Chłopak zwrócił zawartość żołądka na dywan. Powtórzyła tę czynność jeszcze raz, a następnie otarła mu twarz i sprzątnęła wszystko z podłogi. Położyła go na środku łóżka i usiadła obok, delikatnie gładząc jego policzek.

- Dlaczego to zrobiłeś?- Zapytała przez łzy i wtuliła się w niego.- Nie możesz teraz odejść, nie dam sobie bez ciebie rady.

W końcu oderwała się od niego i wtedy jej wzrok przyciągnęła kartka leżąca na blacie biurka.

Kochanie, wiem, że pewnie nie będzie ci łatwo tego zrozumieć, ale musiałem odejść. Markus… To on zabił twoich rodziców. Wiem, że gdybym został razem z tobą, skrzywdziłby również ciebie. Za bardzo cię kocham, aby na to pozwolić. Przepraszam cię za wszystko i mam nadzieję, że kiedyś to zrozumiesz.

Mam do ciebie tylko jedną, ostatnią prośbę. Przeproś ode mnie moją mamę, powiedz, że nie chciałem jej skrzywdzić.

Przepraszam, że nie pożegnałem się z tobą osobiście, ale nie miałem odwagi spojrzeć ci w oczy. To, co zrobił mój wuj, to moja wina, a ja nie potrafiłem ci o tym powiedzieć.

Zostawiłem dla ciebie mały prezent. Tak długo, jak będziesz go nosić, będę przy tobie. I nie bądź smutna, bo nie warto. Pamiętaj, że zawszę będę cię kochał.

Kevin

Płacz dziewczyny nasilił się. Jak miała nie być smutna, skoro Kevin postanowił odejść? Drżącymi rękami odłożyła list na biurko i chwyciła wisiorek. Przyglądała się mu przez chwilę, a następnie zapięła go na swojej szyi.

- Ja też cie kocham.- Szepnęła znów siadając obok.- Kocham cię i pomogę ci pokonać Markusa, tylko proszę nie zostawiaj mnie.- Wtuliła się w niego.

Przez cały czas nie spała w obawie, że chłopak umrze, gdy tylko ona zamknie oczy. Na szczęście on wciąż oddychał. Około drugiej w nocy stwierdziła, że już nic mu nie grozi i położyła się obok niego.

*** *** ***

Obudziła się o dwunastej. Spojrzała na ukochanego z lekką obawą. Przyglądała mu się przez chwilę, ale jego klatka piersiowa nie unosiła się. Przyłożyła więc dwa palce do szyi chłopaka, nie wyczuła jednak tętna.

- Nie.- Szepnęła przytulając chłopaka.- Czuła się winna, że zasnęła. Gdyby nie spała, mogłaby mu pomóc.

Po chwili poczuła, że ktoś ją obejmuje. Odwróciła się gwałtownie i ujrzała Kevina. Brunet był półprzezroczysty.

- Nie martw się o mnie, nic mi nie jest. Teraz jestem szczęśliwy w lepszym miejscu. Umarłem, gdy spałaś, już nie mam problemów. Dziękuję.- Szepnął i zniknął.

*** *** ***

Poderwała się gwałtownie do pozycji siedzącej. Oddychała ciężko, a jaj ciało pokrywał pot. Niepewnie i z lekkim strachem spojrzała na osmozjanina leżącego obok niej. Na szczęście chłopak wciąż oddychał.

- Nie pozwolę ci odejść.- Szepnęła chwytając go za rękę.- Nie pozwolę.