Odnaleźć siebie część 18

Hejka. ;)
Jutro Wigilia, mamy wolne, a ja się piekielnie nudzę, więc piszę, a skoro piszę to wypadałoby też coś dodać. Zapraszam na mój ulubiony rozdział. Mam nadzieję, że wam również przypasnie do gustu.

Następny dzień był piękny i słoneczny. Osmozjanin szedł powoli chodnikiem kierując się do domu swojej dziewczyny. Gdy tylko skręcił w jakąś pustą uliczkę ktoś pchnął go mocno na ścianę najbliższego budynku.

Napastnik trzymał chłopaka za gardło dociskając go mocno do ściany. Brunet położył powoli dłoń na ścianie. Nie zdążył jednak pobrać materii, gdyż przeciwnik uderzył go z pięści w brzuch, a drugą rękę mocniej zacisnął na szyi dziewiętnastolatka.

- Opowiem ci bajkę Levin.- Usłyszał głos, który przyprawiał go o dreszcze.

- Zostaw mnie.- Spróbował krzyknąć, lecz w rzeczywistości powiedział to półszeptem.

- Posłuchaj, to pójdę.- Zrobił krótką pauzę, a następnie zaczął mówić.- Wyobraź sobie taką sytuację. Jest zwykły dzień, centrum Nowego Jorku. Koło południa rozlegają się strzały, ginie dwoje ludzi. Pogrążona w rozpaczy rodzina zaczyna zadawać sobie pytania.

Czemu oni i czy można było tego uniknąć?

Otóż odpowiedź jest prosta.- Spojrzał mu prosto w twarz.- Wystarczyłoby, żeby pewien głupi dzieciak uległ silniejszemu przeciwnikowi, zamiast się z nim bawić.

- Nie zabiłeś ich.- Szepnął.

- Ależ owszem. Tą małą też zabiję, jeśli dalej będziesz taki odważny.- Zaśmiał się złowrogo i zaczął dusić chłopaka. Ten zrobił się blady, a nogi ugięły się pod jego ciężarem. Markus puścił go i odszedł. Czarnooki klęczał pod ścianą próbując  złapać, a następnie wyrównać oddech.

Był przerażony, ale nie bał się o siebie, tylko o Gwen. Nie chciał, aby stała jej się jakakolwiek krzywda. W dodatku właśnie zrozumiał, że Tennysonowie zginęli przez niego. Czuł się okropnie.

Siedział tak jeszcze przez chwilę. W końcu się pozbierał i ruszył powolnym krokiem w stronę domu. Szedł powoli powłócząc nogami i rozmyślając nad tym, co powiedział Markus Bał się tam wrócić, bał się, że ona mu tego nie wybaczy. W końcu dotarł pod drzwi domu i nacisnął klamkę. Niepewnie wszedł do środka.

- Kevin!, co ci się stało?- Spytała widząc jego bladą twarz i smutne spojrzenie.

- Nic, nie chce o tym gadać.- Szepnął i wyminął ją bez słowa, a potem udał się do swojego pokoju.

*** *** ***

Brunet nie odzywał się do nikogo od kilku dni. Nie wiedział, jak miałby powiedzieć jej prawdę, więc wolał się nie odzywać. Wiedział jedno. Albo będzie musiał wrócić do Markusa, albo umrzeć. Na pewno nie pozwoli, aby brat jego ojca skrzywdził Gwen. Już podjął decyzję.

Wyszedł na korytarz, gdzie akurat stała dziewczyna i podszedł do niej, a następnie chwycił ją dłońmi za twarz.- Przepraszam kochanie, przepraszam za wszystko.- Szepnął i pocałował ją namiętnie. Rudowłosa miała wrażenie, ze pocałunek ten oprócz namiętności i żaru jest przepełniony rozpaczą. Nim jednak zdążyła zapytać o cokolwiek ten odsunął się od niej i zniknął w swoim pokoju trzaskając za sobą drzwiami.

Siedział teraz na swoim łóżku bawiąc się małym, białym opakowaniem z środkami nasennymi, a obok na szafce stała szklanka z piwem.

Przyglądał się jeszcze chwilę opakowaniu, a następnie wysypał kilka pastylek na otwartą dłoń. W tej samej chwili usłyszał pukanie do drzwi.

- Kevin, możemy porozmawiać?

- Nie.- Warknął.- Nie wchodź.

- No dobrze, ale pamiętaj, że w razie czego jestem na dole.- Powiedziała smutno i odeszła od jego drzwi. On natomiast zażył trzymane w dłoni leki, a następnie podszedł do biurka. Z kieszeni spodni wyjął mały, złoty wisiorek w kształcie serca z wygrawerowanym napisem love i położył go na wcześniej napisanym liście, a następnie wrócił na łóżko. Połknął jeszcze jedną, podobną porcje, a następnie upił kilka łyków alkoholu. Teraz zostało mu już tylko czekać, aż leki zaczną działać. Nastąpiło to bardzo szybko, już po kilku minutach poczuł, ze kręci mu się w głowie.

Przez chwilę pomyślał o Gwen, o tym, jak bardzo skrzywdzi ją swoim czynem. Nie żałował jednak tego, co robił, gdyż tylko tak mógł ocalić ukochaną od śmierci.- Przepraszam.- Szepnął sam do siebie, ale myśląc o niej, a następnie zamknął oczy. Ostatnie, co do niego dotarło, to ciche pukanie do drzwi.

- Posłuchaj…- Zaczęła wchodząc do pokoju.