Odnaleźć siebie część 15

Chłopak nie spał całą noc, ale Gwen szybko zasnęła u jego boku. Około siódmej się obudziła i spojrzała na ukochanego.

- Jak się spało?- Zapytał widząc, że się obudziła.

- Nienajgorzej, a tobie?

- Nie spałem. Tu jest tak nudno, że jeszcze zdążę to nadrobić. Powinnaś iść do domu i odpocząć, jesteś blada i na pewno zmęczona.

- I kto to mówi? Jakbyś stanął pod ścianą to nie byłoby cię w ogóle widać.

- Bardzo śmieszne, ale ja nie żartuję. Idź.- W tym momencie do Sali wszedł Ben.

- Musimy jechać. Dziadek kazał cię przywieźć, bo za dwie godziny jest…

- Wiem!- Przerwała mu.- Tylko, że ja nie chce tam iść.

- Nie uważasz, że powinnaś?

- Nie, bo to im życia nie zwróci, a ja wolę być tutaj. Zdążę pojechać na cmentarz.

- Jak chcesz.- Burknął i wyszedł. Gwen oparła łokcie o łóżko i spojrzała na ukochanego.

- Czego chciał Ben?- Spytał zaciekawiony.

- Za kilka godzin jest pogrzeb rodziców, ale nie każ mi tam iść, bo to nic nie da. Nie chcę.

- Ale powinnaś, to twoi rodzice i powinnaś iść. Jest to przecież ostatnie pożegnanie i ważne abyś tam była. Wrócisz tu jeśli będziesz miała ochotę, a jeśli nie to pojedziesz do domu. Jedź z Benem.

- No dobrze.- Pocałowała go w policzek i zniknęła za drzwiami.

*** *** ***

Właśnie skończył się pogrzeb Natalie i Franka. Wszyscy powoli rozchodzili się do domów. Na cmentarzu została tylko Gwen.

- Dlaczego mnie zostawiliście?- Spytała z płaczem.- Potrzebuje was.

Uklęknęła obok pomnika i rozpłakała się jeszcze bardziej. Siedziała tak przez ponad godzinę. W końcu jednak postanowiła wracać. Wstała powoli i ocierając oczy z łez opuściła cmentarz. Ze zdziwieniem stwierdziła, ze pod bramą czeka na nią samochód kuzyna. Jego jednak nie było. Otworzyła drzwi i wzięła z siedzenia kierowcy kartkę.

Kluczyki masz w schowku. Weź je i jedź do domu. Jutro wpadnę po auto.

Wsiadła do auta i wróciła do domu. Tam zrobiła sobie herbaty i usiadła na parapecie patrząc się w podwórko za oknem. Po chwili wstała i wzięła z półki zdjęcie rodziców.

- Będę za wami tęskniła.- Szepnęła i odłożyła je na miejsce.

Dopiero teraz poczuła, jak bardzo jest tym wszystkim zmęczona. Postanowiła, że się trochę zdrzemnie, a potem pojedzie do szpitala.

*** *** ***

Stała w pustym, dużym pomieszczeniu. Nie wiedziała dokładnie co się dzieję. Patrzyła się z osłupieniem przed siebie. Po chwili jednak wszystko zniknęło, a ona była teraz w szpitalnej sali ukochanego. Brunet spał spokojnie z uśmiechem na twarzy. Chciała do niego podejść, ale po mimo prób stała w miejscu. Zerknęła mimowolnie na drzwi, w których ujrzała jakąś postać ukrytą w cieniu korytarza. Po chwili usłyszała roznoszący się echem po szpitalu złowieszczy śmiech, a do środka wszedł Markus.

*** *** ***

Poderwała się gwałtownie. Przed oczami wciąż miała twarz faceta, a w uszach dudnił jej ten śmiech. Poderwała się z łóżka, chwyciła kluczyki od auta Bena, które miała pod ręką i ruszyła najszybciej, jak tylko mogła do szpitala.

Zaparkowała z piskiem opon na parkingu i biegiem ruszyła na trzecie piętro. W końcu „dopadła” drzwi od sali. Koło łóżka jej chłopaka stała jakaś postać, której nie potrafiła rozpoznać przez panujący w środku mrok. Jej oczy zabłysły. Teraz już była pewna, że był to Markus. Posłała w jego stronę salwę pocisków energii. Zaskoczonego mężczyznę odrzuciło na ścianę.

- Łapy precz od mojego chłopaka.- Warknęła i zaatakowała ponownie. Tym razem jednak mana po prostu rozsypywała się po zetknięciu z mężczyzną, który natychmiast podbiegł do niej i rzucił nią o ścianę. Anodytka syknęła z bólu i osunęła się na ziemię. Z przerażeniem patrzyła na zbliżającego się do niej bruneta.