Odnaleźć siebie część 10

Dziewczyna odczekała godzinę, aż chłopak zaśnie i po cichu wśliznęła się do jego pokoju. Najciszej, jak tylko mogła przegrzebała jego rzeczy. Teraz w ręku trzymała mały woreczek, w którym, znajdował się podejrzany niebieski proszek.

- Teraz już wiem dlaczego był taki wesoły na tej kolacji.- Szepnęła sama do siebie.

- Możesz zabrać, już tego nie potrzebuje.- Odezwał się niespodziewanie strasząc zielonooką.

- Nie śpisz? Byłam pewna, że już dawno zasnąłeś.

- Mam lekki sen.- Skłamał.

*** *** ***

Rano zszedł, aby przygotować, śniadanie dla siebie, oraz Gwen i ze zdziwieniem stwierdził, że dziewczyna szykuje się do wyjścia.

- Idziesz gdzieś?

- Tak, jestem umówiona. Nie mówiłam ci, ale wczoraj kogoś spotkałam i idę z nim na kawę, aby trochę porozmawiać.

- Kogo?- Spytał zaciekawiony i rozsiadł się na kanapie.

- Nie znasz Markusa. Ja sama poznałam go dopiero wczoraj.- Odpowiedziała z uśmiechem. Nie zauważyła tego, ale na imię mężczyzny chłopak wzdrygnął się lekko.

- Jak wygląda?- Zapytał, ale nie usłyszał odpowiedzi.

- Pytam jak wygląda!- Warknął wstając.- Mów.

- Dobra zazdrośniku.- Lekko zdziwiona jego reakcją.- To sympatyczny brunet. Ogólnie budzi zaufanie, tylko ma takie dziwne oczy. Twierdzi, że to utrudnia mu kontakty towarzyskie.

- Nigdzie nie idziesz!- Podszedł do niej.- Posłuchaj…- Zaczął, ale ona mu przerwała.

- Pogadamy później, bo jestem spóźniona.- Wyszła z domu i odjechała. Brunet z osłupieniem gapił się w drzwi. Nawet nie interesowało jej to, co chciał powiedzieć.

Wybiegł za nią z domu. Postanowił udać się do jej ulubionej kawiarni z nadzieją, że to tam się umówili. Niestety Gwen zabrała samochód, więc on musiał biec.

W końcu dotarł na miejsce. Już od progu zauważył Gwen i Markusa. Stanął i wziął kilka głębokich wdechów dla wyrównania oddechu, a następnie podszedł do nich i bez ostrzeżenia poderwał faceta i rzucił nim o najbliższy stolik nie zwracając uwagi na gapiących się na niego ludzi w środku kawiarni. - Mówiłem, ze masz się od niej trzymać z daleka!

- O co panu chodzi?- Zapytał dziwnym tonem.

- Chyba dość jasno się wyraziłem.- Warknął i uderzył faceta w twarz.

- Kevin zostaw go!- Próbowała go powstrzymać, ale ten wcale jej nie słuchał.

- Ja nic nie zrobiłem, ale ty popełniłeś wielki błąd Kevinie przychodząc do mnie z własnej woli.- Powiedział złowieszczym tonem podnosząc się do pozycji pionowej.

- Czyżby?- Uśmiechnął się do niego.- Teraz to ty popełniłeś błąd. Nie powinieneś…- Przerwało mu uderzenie w twarz.

- Nigdy mnie nie pokonasz!- Rozejrzał się po wystraszonych klientach kawiarni i dodał już szeptem tak, że tylko osmozjanin go usłyszał.- Lepiej pilnuj tej małej, bo wiesz… Wypadki chodzą po ludziach.

- Nie zbliżaj się do niej! Nie pozwolę, abyś spieprzył jej życie.- Odsunął się od niego, chwycił Gwen za rękę i wyciągnął ją na zewnątrz.

- Co to miało być?- Spytała wyraźnie zła.

- Nie tu.- Wziął od niej kluczyki i razem wrócili do domu. Tam kazał jej usiąść na kanapie.

- Powiesz o co chodzi?

- Tak.- Spojrzał jej głęboko w oczy.- Znam Markusa dosyć dobrze. To on mnie porwał.

- Nie wiedziałam.- Powiedziała cicho i chwyciła go za rękę.

- Nie ważne, bo wcale nie o to mi chodziło. W dniu, w którym znalazłaś mnie w tym lesie- Przymknął oczy i zrobił krótką pauzę.- On powiedział, że mogę wykupić swoją wolność, za życie twoje, Bena i Maxa. Nie zgodziłem się.- Znowu spojrzał jej w oczy.- Uważaj na niego.

- Dobrze.- Odpowiedziała cicho i przytuliła go.- To chciałeś mi powiedzieć przed wyjściem?

- Tak, ale ty nigdy nie słuchasz.- Uśmiechnął się do niej lekko.

- Wiem, wybacz.- Ona też się uśmiechnęła.- To co teraz?

- Nic. Do miasta możesz wyjść. On nie zaatakuje w tłumie ludzi. Omijaj tylko zaułki, a jeśli wybierasz się poza Bellwood, to zawsze idę z tobą.

- A dziadek i Ben?

- Ben sobie poradzi, jeśli chodzi o dziadka, to ja szybciej znałem Alexa. Już nie szuka Markusa, tylko pilnuje Maxa.