Odnaleźć siebie część 6

Od wyjazdu rodziców rudowłosej minęły trzy dni. Dziewczyna pędziła ulicami, aż dostrzegła znajoma postać. Zajechała jej drogę hamując z piskiem opon.

- A ty dokąd się wybierasz?

- Do nikąd. Poszedłem na spacer.

- Jasne. Dzwonili ze szpitala. Wypis na żądanie to bardzo zły pomysł.

- Nienawidzę szpitali, wiesz o tym.

- Tak, ale na pewno nie wracasz do domu, gdzie chcesz się więc podziać?- Chłopak nie odpowiedział. Spuścił tylko głowę i odwrócił wzrok.- Ja wiem, pojedziesz do mnie. Rodziców nie będzie miesiąc, a to dosyć długo, abyś zdążył sobie wszystko poukładać.

Kevin protestował tylko przez chwile, w końcu uległ i pojechał wraz z nią.

Na miejscu dziewczyna przyrządziła mu coś do jedzenia i zaparzyła mu kawę.

- Nie jestem głodny.- Powiedział dziwnym tonem.- Chce odpocząć.

- Dobrze. Masz pokój obok mojego. Możesz iść się położyć.

Nie podziękował, poszedł po prostu na górę i zamkną się na klucz.

Nastał późny wieczór, a on wciąż nie wychodził. Zielonooka zaczynała się powoli martwić. Nie wiedziała przecież co chłopak czuję, ani co się z nim działo przez ostatnie dwa lata.

Postanowiła pójść i sprawdzić, czy wszystko w porządku. Weszła na górę i zapukała niepewnie do drzwi.- Kevin to ja. Otwórz proszę.- Nikt jej nie odpowiedział.- Kevin! Słyszysz mnie, otwieraj!- Próbowała kilka razy, ale za każdym razem odpowiadała jej tylko cisza. W końcu nie wytrzymała, i mana otworzyła drzwi. Weszła do środka.

Jej chłopak siedział na łóżku i gapił się w ścianę pustym wzrokiem. Wydawał się być nieobecny.

- W porządku?- Podeszła powoli i przytuliła się do niego.

- Nie. Jak ma być dobrze skoro ona tak łatwo o mnie zapomniała?

- Mówisz o mamie? Ona nie zapomniała. Po prostu było jej bardzo ciężko.

- Ciężko? Ciężko to było mnie. Nie masz pojęcia jak się czułem, gdy okazało się, ze wszyscy, na których mi zależy już dawno o mnie zapomnieli. Nie wiesz co przeżyłem. Wróciłem, ale zostałem sam.

- Nie. Masz jeszcze mnie. Nigdy o tym nie zapominaj.- Chwyciła go za rękę.- I masz racje, nie wiem. Bardzo jednak chce się dowiedzieć. Nic nie mówisz. Rozumiem to, bo po tym, co widziałam na pewno miejsce, w którym byłeś nie należało do najprzyjemniejszych.

- Faktycznie. Jeśli chodzi o konkretne miejsce, to nie mam pojęciagdzie byłem, nie wiem tez dlaczego akurat ja i czego konkretnie chcieli. Jednak masz racje. Fajnie to tam nie było. Ostatnie dwa lata były najgorsze w moim życiu. Sam nie wiem jak się tam znalazłem. Pamiętam, że to były twoje szesnaste urodziny. Wracałem już do domu. Jechałem szybko, bo byłem trochę spóźniony. W pewnym momencie coś walnęło w moje auto. Zarzuciło nim na bok i zjechałem jakieś dwadzieścia metrów w dół. Potem już byłem tam.

- A tam? Jak tam było?- Zapytała, ale szybko pożałowała tej decyzji, bo chłopak zrobił się jakiś smutny. Przerzucił wzrok na ścianę i jakby trochę zbladł.- Wiesz co, jak nie chcesz nie musisz opowiadać.

- Nie chcę. To trudne, opowiem ci kiedy indziej.- Ponownie na nią spojrzał.