Odnaleźć siebie część 5

Hejka. Ponieważ znalazłam trochę wolnego czasu nowy post juz dziś. Jutro oczywiście standardowo kolejny. :)

Pierwsze promienie słońca zaczynały przedostawać się przez zasłony w szpitalnej sali. Czarnooki postanowił w końcu obudzić ukochana. Pogładził ją delikatnie po policzku.

- Pobudka księżniczko.

- Co, która godzina? Muszę jechać do szpitala.- Wybełkotała nie otwierając oczu.

- Już tutaj jesteś skarbie.- Ponownie pogładził jej policzek.

Anodytka poderwała się gwałtownie i spojrzała na uśmiechnięta twarz chłopaka.

- Kevin.- Przytuliła go mocno, a po jej policzkach spłynęły łzy szczęścia.- Tęskniłam za tobą.

Te słowa przypomniały osmozjaninowi, o zdjęciach pokazanych przez faceta, który sprawił mu piekło ostatnich dwóch lat. Odwrócił głowę w druga stronę.

- Co się stało?- Nie rozumiejąc jego reakcji.

- Wiem, że dla was już nie żyje, że pochowaliście mnie już dawno.

- Nie, ja nie. Dla mnie nigdy nie umarłeś. Pewnie myślisz, że teraz tak mówię, bo wróciłeś, ale to nie prawda. Hydraulik Alex i jego ekipa szukali cie przez całe dwa lata. Teraz szukają tego, który chciał cie… No wiesz.

Brunet ponownie spojrzał na zielonooką.- Fajnie, że chociaż ty nie zapomniałaś, że jeszcze nie umarłem.

- Nie zapomniałam.- Potwierdziła i ponownie go przytuliła.

- Uroczy widok.- Zaśmiał się głośno i wszedł do środka.- Jedziemy do mnie, albo do domu. Powinnaś odpocząć.

- Ale dziadku, nie mogę.

- Możesz- wtrącił się osmozjanin.- Nic mi nie będzie, a ty nie wyglądasz najlepiej. Jedź do domu, a wrócisz jutro.- Uśmiechną się do niej.

- Dobrze.- Pocałowała go w policzek i wraz z dziadkiem opuścili szpital.

Jechali, a ona opowiadała Maxowi jak Kevin ja obudził. Starzec słuchał jej słów z uśmiechem na ustach. Wiedział, że jego wnuczka w końcu jest szczęśliwa.

Gdy dojechali do domu nastolatka z przerażeniem dostrzegła walizki stojące w korytarzu.

- Co tu się dzieję, wyjeżdżacie?

- Nie, wszyscy wyjeżdżamy. Mama musi wyjechać w delegację, ja wziąłem urlop i razem z tobą przenosimy się ja miesiąc do Nowego Jorku.

- Dlaczego nikt mnie nie zapytał o zdanie?

- Bo nigdy cię nie ma. Całe dnie spędzasz niewiadomo gdzie i z kim.

- Nigdzie nie jadę!- Nie chciała wyjeżdżać teraz, gdy odzyskała ukochanego.

- Nie masz nic do powiedzenia. Spakuj się i bądź za dwadzieścia minut na dole. Za dwie godziny mamy samolot.

- Nie!, nie zostawię go teraz!

- Kogo?- Zapytali jednocześnie jej rodzice.

- Mnie.- Wtrącił się szybko dziadek wiedząc, ze oni o niczym nie mają pojęcia.- Gwen obiecała mi w czymś pomóc. To potrwa jeszcze jakiś czas.

- No właśnie. Dziadek zamieszka zemną. Poradzimy sobie jakoś, tylko proszę nie karzcie mi jechać. Ja naprawdę musze tu zostać

- Dobrze, ale musisz obiecać, że będziesz słuchała dziadka, i przestaniesz znikać na całe dnie. Nie możemy z mamą pozwolić, abyś wpakowała się w złe towarzystwo.

- Obiecuję.- Wyściskała mocno rodziców, którzy chwilę później wraz z Maxem odjechali. Starszy pan miał ich odwieźć na lotnisko, a następnie wrócić do swojego domu. Postanowił wraz z wnuczką, że nie będzie się do niej wprowadzał, a ona zaprosi Kevina, gdy ten tylko opuścić szpital. Ufał dziewczynie, a poza tym rozumiał, że po tym wszystkim na pewno będą chcieli pobyć trochę we własnym towarzystwie i wyjaśnić sobie kilka spraw.