Odnaleźć siebie II część 14

Siedział na swoim łóżku po turecku, pochylając się do przodu i opierając pięściami o pościel, a ona robiła mu w tym czasie masaż. W końcu odsunął się od niej i położył się na łóżku tak, aby cały czas mieć ją w zasięgu wzroku. Uśmiechnął się wesoło i pociągnął ją tak, że teraz leżała tuż obok niego. Przymknął oczy i skrzywił się lekko.

- Nie mogę uwierzyć, że odwrócili się przeciwko mnie, że chcieli odebrać mi władzę.- warknął, po czym otworzył oczy i pogładził ją po policzku.- Moi najbardziej zaufani przyjaciele.

- Wykorzystywałeś ich, musisz to przyznać.- zauważyła Kleopatra i złożyła delikatny pocałunek na jego szyi.- Mieli chrapkę na tą dziewczynę, a ty tak po prostu kazałeś darować jej życie, to nie było fair.

- Masz rację, lecz ja już mam nawet pomysł jak wywiązać się z danej obietnicy i jednocześnie zdobyć to, czego pragnę.- szepnął podając jej klucz diabła, który leżał na szafce nocnej w jego sypialni.- Jeśli wciąż chcesz spędzać tu noce, proszę, zrób to dla mnie.- szepnął do niej zmysłowym głosem, a ona przeczesała palcami jego blond loki i uśmiechnęła się kusząco.

- Szatanowi się nie odmawia, prawda?- spytała wesoło, wstając. Podeszła do ściany i stworzyła na niej przejście.- Pomogę Ci, ale pamiętaj, że są diabły, z którymi nie powinieneś zadzierać, mimo swego stanowiska, a konkretnie jeden.- ostrzegła, przechodząc na drugą stronę.

*~*

Siedziała skulona w rogu swojego pokoju, a po jej policzkach spływały łzy. Ten potwór był taki straszny, nigdy nie czuła większego bólu, niż w tej chwili. Jej ręka pulsowała w miejscu ugryzienia, a ona coraz bardziej zanosiła się płaczem. Nie wiedziała, jak takie małe stworzonko mogło zrobić jej taką krzywdę. Przecież chciała się z nim tylko pobawić, a to, że ścisnęła je troszkę zbyt mocno swoimi malutkimi paluszkami, to było niechcący. Dziwny stworek zostawił ją samą, uciekając szybko pod szafę, a ona wciąż płakała. Mamusia była na dole i nie słyszała jej szlochu, który starała się uciszyć, wtulając mocno twarzyczkę w poduszkę z Kubusiem Puchatkiem, którą tatuś przywiózł kiedyś z Europy.

Po dwóch godzinach nieustającego płaczu w końcu zasnęła, ale już nigdy więcej nie odważyła się zbliżyć do tego przerażającego malutkiego stworzonka.

*~*

Tamto wspomnienie wracało do niej właśnie ja bumerang. Co prawda miała wtedy pięć lat, a to było jej pierwsze bolesne spotkanie z pająkiem, ale od tamtej pory panicznie się ich bała, a właśnie miała stanąć oko w oko z gigantycznymi pająkami doktora Animo. Ben wezwał ją, bo sam już nie dawał sobie rady i wiedziała, że musi przezwyciężyć strach, aby pokonać mutanty. Była zła, że facet nie może na przykład zawładnąć nad króliczkami, czy kucykami, tylko zawsze wybierał jakieś ohydne, lub oślizłe istoty.

Pająki zbliżały się coraz bliżej, a ją ogarniała panika. Zamiast atakować uniosła się do góry, próbując uciec przed mutantem, który jednak uchwycił ją swoją pajęczyną, sprawiając tym, że wylądowała boleśnie na ziemi. Z przerażeniem patrzyła jak powoli pochłania ją pajęczyna, która chwile później zmieniła się w popiół, spalona przez jednego z kosmitów Bena.

Anodytka poderwała się gwałtownie na równe nogi i odbiegła od tych gigantycznych stawonogów najdalej jak tylko mogła. Tym razem przerażenie znowu wzięło górę. Ni miała zamiaru jednak znów próbować ucieczki, tym razem zaatakowała salwą pocisków. Nic to nie dało, a ona nie miała zamiaru dłużej na nie patrzeć, więc po prostu wyssała z nich ich energię. Nie czuła się z tym wcale źle, bo przecież to tylko nic nie warte pająki, których pełno na tym świecie.

Na ziemię opadła w chwili, gdy jej kuzyn uruchomił projektor Nicości i przesłał tam wściekłego doktorka.

Stali teraz naprzeciwko siebie. Żadne z nich nie chciało się odzywać, ani wykonywać żadnego ruchu w stronę drugiej osoby. Gwen z powodu wciąż trwającej złości na szatyna, a on nie chciał dodatkowo jej urazić, gdyż bał się, że to mogłoby tylko pogorszyć ich i tak napięte stosunki. W końcu jednak to on postanowił zrobić pierwszy krok.

- Kevin bardzo za Tobą tęskni.- powiedział cicho, nie patrząc jej w oczy.

- Wiem, ostatnio go zaniedbałam.- przyznała zawstydzona. Ostatnimi czasy skupiała się na sobie, Aleksandrze i wiecznym strachu, zupełnie zapominając, że obiecała bratankowi, iż będzie go odwiedzała najczęściej, jak tylko będzie mogła, a  przecież wolnego czasu miała w bród.- Ostatnio wszystko się trochę skomplikowało.- wyjaśniła.

- To idiotyzm.- warknął niespodziewanie, ale dokończył już spokojnie.- Chcesz mnie winić za jego śmierć do końca życia? W ogóle ze sobą nie rozmawiamy, tęsknię za Tobą.- wyznał nieśmiało. Czuł, że brzmi to głupio, ale właśnie tak się czuł. Wiedział, że kuzynka traktowała go z dystansem, że tolerowała jego obecność, ale wolałaby, aby było inaczej, a on tak bardzo chciał to zmienić.

Zapanowała niezręczna cisza. Nie wiedziała, co miałaby mu powiedzieć. Wiele razy próbował odbudować relacje między nimi, lecz ona była nie ugięta. Ostatnio jednak wszystko się zmieniło, zrozumiała jak bardzo brakuje jej kuzyna, ale nie była pewna czy jeszcze da się to wszystko naprawić. W końcu nie rozmawiali normalnie od pomad dziesięciu lat.

- To nie tak.- zaczęła starannie dobierając słowa.- Nie chcę cię winić, ja… Myślę, że  sama czułam się winna, a zrzucanie tego na ciebie chyba przynosiło mi pewna ulgę. Zostawiłam go, rozumiesz? Umarł, bo mnie nie było.- szepnęła, po czym się rozpłakała. Nie chciała mu tego mówić, samo tak wyszło, ale poczuła ulgę. Bała się tylko, że teraz, jak Ben zna prawdę to on obrazi się na nią. Jego reakcja jednak zupełnie ją zszokowała. Mężczyzna podszedł do niej zaskoczony i przytulił ja pocieszająco.

- To nie była twoja wina.- zapewnił, wciąż ją przytulając. Nie wiesz dlaczego podjął taką decyzje i już nigdy się nie dowiesz, ale to na pewno nie przez ciebie. To ten facet, Markus, to on zawinił.

- No właśnie.- wybełkotała przez zły, po czym usiedli pod drzewem, a ona opowiedziała mu o tym, że Markus żyje, że się spotkali, że się go boi.

Szatyn wysłuchał jej w spokoju, a następnie zaproponował ochronę hydraulików, lecz anodytka mu odmówiła, tłumacząc, że ma już ją kto chronić i przy nim czuje się bezpieczna.

- Pamiętasz Aleksandra?

- To ten przystojniak, który siedział rozebrany na mojej kanapie, prawda?- upewnił się, a ona potwierdziła skinieniem głowy.

- Kochałam Kevina, wciąż go kocham, ale… Czuję do Aleksa chyba coś więcej, niż tylko przyjaźń.- wyznała, spuszczając wzrok.